Należę do parafii na Siedlcach w Gdańsku, ale kościół pod wezwaniem św. Jakuba jest mi również bliski. Szukając duchowej pomocy dla mojej rodziny trafiłam do ks. Andrzeja, a on zaprosił mnie do powstającej wtedy wspólnoty modlitewnej, która spotykała się właśnie w tym kościele na cotygodniowej Eucharystii oraz co dwa tygodnie na katechezach. Dzięki wspólnocie wiele rzeczy zobaczyłam w nowym świetle, nauczyłam się modlić, ufać Bogu, przestało mnie interesować wiele tematów, o których w towarzystwie z zapałem niegdyś dyskutowałam. Bliscy i znajomi mówili mi, że się zmieniłam niektórzy, niestety, nie mogli tej zmiany zaakceptować i znikli z horyzontu. Coraz bardziej zaczęła mnie pociągać Eucharystia. W kościele św. Jakuba jest ona wspaniałą ucztą, na której Pan karmi nas swoim Słowem i Ciałem.

Oczywiście, jest ona ucztą w każdym kościele, ale tutaj przeżywam ją głębiej, może dlatego, że śpiewamy pieśni pełne radości, że wszyscy obecni śpiewają, wszyscy głośno odpowiadają na wezwania kapłana i wszyscy czują się bardzo bliscy sobie, naprawdę, braćmi i siostrami. Pomimo tego, że niekiedy przed Mszą św. odmawiamy różaniec, albo po Mszy św. jest jeszcze adoracja Najświętszego Sakramentu, nikt nie czeka niecierpliwie na koniec. Kto się nudzi na wspaniałej uczcie? Wspólnota Marana Tha jest dla mnie drugim domem.