Czas jest bezsilny wobec tych, którzy mają nowe życie

Innych zabija
Co znaczy – nowe życie?
To, o którym Jezus mówił w świątyni
Spadło ono jak deszcz na serca naznaczone
Wiosenny poranek, czyste niebo, radosne słońce
I dwaj aniołowie w bieli
Ogłaszają dzień, który się nie skończy
Żołnierze uciekli
Zabrali ze sobą tarcze i miecze
I lęk przed prawdą
Już idą błogosławieni
„Witajcie!”

Nadchodził wieczór

Niedługo zachód miał się okryć czerwienią
Ale nie przywołał zachwytu
Ponure duchy siedziały pod cyprysami
I rzucały na drogę smutek
Nie ma miejsca na piękno
Gdy świat odwrócił się
Na stronę pytań bez odpowiedzi
Gdy prawda przestała dawać znaki życia
Dokąd mieliśmy dojść?
Zaczęliśmy dobrze, a teraz
Co zastaniemy, gdy przejdziemy próg – jakikolwiek?
Cień krzyża
I nagle głos
„Cóż to za rozmowy prowadzicie ze sobą w drodze?” (Łk 24,17)
- Panie, nie słyszałeś, co się stało?
Został zabity
- A wy, nie słyszeliście, co mówiły kobiety?
Zmartwychwstał
Wierzcie nie tylko w to
Na co świat udziela zgody

Że piaski i skały zamienią się w sady
Cytryny i pomarańcze będą piły wodę
Z cudownych rzek
Wołami i owcami zapełnią się zagrody
I każdy dożyje stu lat
Wszystkie obietnice wróciły do Ksiąg
Niespełnione
Za mało żeście się spodziewali

„Ja zaś jestem ubogi i nędzny” (Ps 40,18)

Tak jest, pod każdym względem
Wydawało mi się, że dźwigam talenty
Co za nie kupiłem?
Zamknę kufer i na nim usiądę
Tędy będzie przechodził Pan
Anioł mój z żalem powie: to ten
Niczego nie miał i nie ma
Co Pan uczyni?
Wiem
Już zapisano w psalmie