Sześćdziesiąt dwa lata temu

Przyjąłem w tym kościele
Pierwszą Komunię Świętą
Wiem, o co się wtedy modliłem
I to się stało
Chociaż mogło być całkiem inaczej
Chociaż zmieniłem zdanie
Ale Bóg był wierny swojemu słowu
„Proście, a będzie wam dane” (Mt 7,7)
Wziął pod uwagę prośbę dziecka
Była mądrzejsza od następnych
Później dał mi to zrozumieć
Czy Bóg zawsze wysłuchuje dzieci
Czy po prostu wysłuchuje nas, kiedy jesteśmy
Go najbliżej?

„Idźcie i głoście: <<Bliskie już jest Królestwo niebieskie >>” (Mt 10,7)

Panie, właśnie przed chwilą
Pewien młody człowiek powiedział mi
Że nie jest nim zainteresowany
Jego królestwo już przyszło
Może w nim żeglować, gdzie chce
Stwarzać i zabijać
- Kiedy poczuje oznaki głodu zrozumie
Iluzją nie da się żyć

Przez szeroko otwarte okna
I przyniósł obraz innej
Prawdziwego pokoju Aniołów
Gdzie mogą sobie spokojnie porozmawiać
O ostatnich wydarzeniach
Pośród białych marmurów
Tam okna są wyższe
A za nimi starożytne ruiny Rzymu
Pogrążone we wspomnieniach
Swojej świetności
Lepiej nie wspominać
Czy prawdziwa chwała rodzi się w ciemnościach?
Cisza, nawet szum wielkiego miasta
Zatrzymał się na progu
Patrzę na Chrystusa
I czytam
„Albowiem Bóg, Ten, który rozkazał ciemnościom,
by zajaśniały światłem, zabłysnął w naszych sercach,
by olśnić nas jasnością poznania chwały Bożej
na obliczu Chrystusa” (2 Kor 4,6)
A zatem ciemność bez Boga
Pozostaje ciemnością
I łączy się i scala w kamienne ruiny
Spojrzyj w serce
Bo tam musi dokonać się coś ważnego
Czy już zajaśniało w nim oblicze Jezusa?

Panie, powiedziałeś:

„Przyjdźcie do mnie wszyscy,
którzy utrudzenie i obciążeni jesteście” (Mt 11,28)
Ci, tutaj zgromadzeni, uwierzyli
Przyszli niosąc swoje ciężary
I myślą: zabierze ode mnie
Powiedział
Zapewnił
A co będzie, jeśli wrócą nie pokrzepieni?
Pan spojrzał na mnie zdziwiony
Chyba, że nie zechcą wziąć ode Mnie
Mojego jarzma